Podotykałaś….

Podotykałaś nieba Marzeno Marzena Żak
Udało się Tobie, sfotografować duszę mego dziecka….
Jesteś N I E S A M O W I T A !!!!!!!!!!!!!!!!

Uniosła się dusza ku niebu
Nim oddech w piersi się zjawił,
Wciąż niewiadomo czemu…
I kto, cud ten dzisiaj sprawił….

Wiruje ziemia i niebo
W odwiecznym tańcu miłości,
Cuda rozdajesz Marzeno !!!!
I w cudach Gonia wciąż gości…!!!!

Kim trzeba być, by usłyszeć
Szepty serca trwożnego,
Skąd przyszłaś, skąd twoje oczy
Skąd serce kogoś bliskiego…???

Słowa grzęzną w twym gardle
Oczy mówią za Ciebie,
Piszesz dnia czułą kartę,
Chronisz od wszystkiego złego…

Promienie wystają z kieszeni
Słońce masz w torbie na pasku,
Życie przytulasz o zmroku,
Dodajesz gwiazdom wciąż blasku…
(AD )

Zdjęcie autorstwa Marzeny Żak

Opublikowane przez annadruszcz

O sobie… O sobie najtrudniej powiedzieć… Z zamiłowania i wyboru pedagog, terapeuta, resocjalizator i skrobacz papieru oraz nałogowy student. Uwielbiam edukację własną i tę, którą podaję innym! Odkąd pamiętam pisałam, zawsze wyłącznie to, co stanowiło dla mnie ogromną wartość, to, przy czym nie byłam w stanie utrzymać równowagi, co powodowało, iż unoszę się nad powierzchnią i to, co wbijało mnie w najgłębsze otchłanie niebytu… Pisanie to nieodzowny konglomerat trzydziestoletniego długopisu, papieru, tego z kategorii serdecznych, i mojej osoby… Za kilka tygodni zostanie wydany mój pierwszy tomik poezji noszący tytuł: Codzienności dziennik intymny, jestem niezmiernie podekscytowana i wzruszona jednocześnie. Coś co do tej pory zalegało w szufladzie mego życia zarówno w przenośni jak i rzeczywistości pojawi się na nowo w przestrzeni publicznej, uzyska światło i tchnienie o którym wcześniej tylko marzyłam... Jeśli czytają to moi Znajomi, Przyjaciele to, od co najmniej trzydziestu sekund przecierają oczy ze zdumienia. Ja wieczny opozycjonista informatyczny, traktujący komputer wyłącznie, jako maszynę do pisania, ja Anna tworzę własnego bloga… Miejcie mnie w swej opiece, troskliwi bliscy i dalsi sprzymierzeńcy… Ps. To prostokątne ustrojstwo z czarnymi klawiszami nie jest niestety mym sprzymierzeńcem, nawet chłodnym znajomym... Dlatego wszystko co staje się naszym wspólnym udziałem, proszę traktować na zasadzie życiowego przeciągania liny. Sama nie mogę uwierzyć, że tak oto tu jestem...

Skomentuj

Wprowadź swoje dane lub kliknij jedną z tych ikon, aby się zalogować:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: