Odchodzą…

Nim ostatni świerszcz zamilknie
Na rozlanej połoninie
Nim zapomnisz to co przykre
Świat zabierze dni kruszynę….

Zegar zawrze swe ramiona
Raz ostatni czas odmierzy
Gasną światła wielkich ulic
Milkną oczy głosów szczerych…

Walc deszczowe zbiera żniwa
Ktoś zapomniał się pożegnać
Oczy dłoniom chcą wypomnieć
Całe stada swych zaczekań

Echo czasem świat rozpali
Tamto wczoraj wybrzmi w słońcu
Wciąż się serce cicho żali
Czarny miesiąc po miesiacu

Wiatr odmierza odległości
Dalej jest nam do pacierzy
Wiara skruchy już nie czuje
Jak ponownie mam uwierzyć…

Nie zamieniam ludzi w życiu
Miejsca są dedykowane
Napisałam wiersz co płacze
Żal zajadam na śniadanie….

Dziś odszedł Pan Jerzy Połomski 😪

Zdjęcie wł.

Opublikowane przez annadruszcz

O sobie… O sobie najtrudniej powiedzieć… Z zamiłowania i wyboru pedagog, terapeuta, resocjalizator i skrobacz papieru oraz nałogowy student. Uwielbiam edukację własną i tę, którą podaję innym! Odkąd pamiętam pisałam, zawsze wyłącznie to, co stanowiło dla mnie ogromną wartość, to, przy czym nie byłam w stanie utrzymać równowagi, co powodowało, iż unoszę się nad powierzchnią i to, co wbijało mnie w najgłębsze otchłanie niebytu… Pisanie to nieodzowny konglomerat trzydziestoletniego długopisu, papieru, tego z kategorii serdecznych, i mojej osoby… Za kilka tygodni zostanie wydany mój pierwszy tomik poezji noszący tytuł: Codzienności dziennik intymny, jestem niezmiernie podekscytowana i wzruszona jednocześnie. Coś co do tej pory zalegało w szufladzie mego życia zarówno w przenośni jak i rzeczywistości pojawi się na nowo w przestrzeni publicznej, uzyska światło i tchnienie o którym wcześniej tylko marzyłam... Jeśli czytają to moi Znajomi, Przyjaciele to, od co najmniej trzydziestu sekund przecierają oczy ze zdumienia. Ja wieczny opozycjonista informatyczny, traktujący komputer wyłącznie, jako maszynę do pisania, ja Anna tworzę własnego bloga… Miejcie mnie w swej opiece, troskliwi bliscy i dalsi sprzymierzeńcy… Ps. To prostokątne ustrojstwo z czarnymi klawiszami nie jest niestety mym sprzymierzeńcem, nawet chłodnym znajomym... Dlatego wszystko co staje się naszym wspólnym udziałem, proszę traktować na zasadzie życiowego przeciągania liny. Sama nie mogę uwierzyć, że tak oto tu jestem...

Skomentuj

Wprowadź swoje dane lub kliknij jedną z tych ikon, aby się zalogować:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: