Człowiek i jego czuły dotyk…

Niech Ci nie będzie smutno Matko,
Jesteś wciąż we mnie w moich myślach
Lecz przyznać się należy szczerze,
O Wielkim Buczku też rozmyślam…

Na naszej ziemi , pod mym dębem
Wyrosły marzeń moich szlaki,
One prowadzą tam gdzie ciepło,
Gdzie ludzie dają serca znaki…

Dłonie są takie jak uczyłaś…
Ludzkie i skłonne do pomocy
Tam jest Jowita i jej przyjaźń
Złe, nie jest w stanie mnie zaskoczyć…

Na wzgórzu kościół wyjątkowy
W nim już dwukrotnie mieszka Człowiek,
Który przygarnia, jest gdy trzeba
Który częstuje dobrym słowem…

Kiedy korzenie serce czują
Kiedy wśród słów są czułe oczy,
To powracamy i jesteśmy
Człowiek i jego czuły dotyk..
(AD.)

Autor zdjęcia Katarzyna Domek

Opublikowane przez annadruszcz

O sobie… O sobie najtrudniej powiedzieć… Z zamiłowania i wyboru pedagog, terapeuta, resocjalizator i skrobacz papieru oraz nałogowy student. Uwielbiam edukację własną i tę, którą podaję innym! Odkąd pamiętam pisałam, zawsze wyłącznie to, co stanowiło dla mnie ogromną wartość, to, przy czym nie byłam w stanie utrzymać równowagi, co powodowało, iż unoszę się nad powierzchnią i to, co wbijało mnie w najgłębsze otchłanie niebytu… Pisanie to nieodzowny konglomerat trzydziestoletniego długopisu, papieru, tego z kategorii serdecznych, i mojej osoby… Za kilka tygodni zostanie wydany mój pierwszy tomik poezji noszący tytuł: Codzienności dziennik intymny, jestem niezmiernie podekscytowana i wzruszona jednocześnie. Coś co do tej pory zalegało w szufladzie mego życia zarówno w przenośni jak i rzeczywistości pojawi się na nowo w przestrzeni publicznej, uzyska światło i tchnienie o którym wcześniej tylko marzyłam... Jeśli czytają to moi Znajomi, Przyjaciele to, od co najmniej trzydziestu sekund przecierają oczy ze zdumienia. Ja wieczny opozycjonista informatyczny, traktujący komputer wyłącznie, jako maszynę do pisania, ja Anna tworzę własnego bloga… Miejcie mnie w swej opiece, troskliwi bliscy i dalsi sprzymierzeńcy… Ps. To prostokątne ustrojstwo z czarnymi klawiszami nie jest niestety mym sprzymierzeńcem, nawet chłodnym znajomym... Dlatego wszystko co staje się naszym wspólnym udziałem, proszę traktować na zasadzie życiowego przeciągania liny. Sama nie mogę uwierzyć, że tak oto tu jestem...

Skomentuj

Wprowadź swoje dane lub kliknij jedną z tych ikon, aby się zalogować:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: