Bez Ciebie…

Bez ciebie jest nieznośnie,
Szarawo, smutno, buro
Dni powleczone czekaniem
Serca nieznośną cenzurą….!

Bez ciebie jest deszczowo
Kałuże naszych myśli
Ciągną sny wciąż zaspane,
Byś jednak mógł się przyśnić!

Bez ciebie całkiem głucho
Zaczekań tępym dźwiękiem
Smaruje chleb powszedni
W zastępstwie słów piosenki…

Bez ciebie wciąż odstają
W grymasie wtorku, środy
Westchnienia najeżone
Spragnione wielkiej wody…

Bez ciebie stary zegar
Podkłada drwa w kominku,
Zasiada by odpocząć
Strudzony wspomnień chwilką…

Bez ciebie, cóż bez ciebie..?
Mój list ku innym dąży,
Piszesz że dzień się spóźnia?
Miłość znów nienadąży…

Dziś wiem, że już bez ciebie
Można żyć, choć inaczej…
Gorzej, lepiej cóż znaczy…?
W grymasie tak wielu znaczeń….

Zaczerpnięte z sieci…

Opublikowane przez annadruszcz

O sobie… O sobie najtrudniej powiedzieć… Z zamiłowania i wyboru pedagog, terapeuta, resocjalizator i skrobacz papieru oraz nałogowy student. Uwielbiam edukację własną i tę, którą podaję innym! Odkąd pamiętam pisałam, zawsze wyłącznie to, co stanowiło dla mnie ogromną wartość, to, przy czym nie byłam w stanie utrzymać równowagi, co powodowało, iż unoszę się nad powierzchnią i to, co wbijało mnie w najgłębsze otchłanie niebytu… Pisanie to nieodzowny konglomerat trzydziestoletniego długopisu, papieru, tego z kategorii serdecznych, i mojej osoby… Za kilka tygodni zostanie wydany mój pierwszy tomik poezji noszący tytuł: Codzienności dziennik intymny, jestem niezmiernie podekscytowana i wzruszona jednocześnie. Coś co do tej pory zalegało w szufladzie mego życia zarówno w przenośni jak i rzeczywistości pojawi się na nowo w przestrzeni publicznej, uzyska światło i tchnienie o którym wcześniej tylko marzyłam... Jeśli czytają to moi Znajomi, Przyjaciele to, od co najmniej trzydziestu sekund przecierają oczy ze zdumienia. Ja wieczny opozycjonista informatyczny, traktujący komputer wyłącznie, jako maszynę do pisania, ja Anna tworzę własnego bloga… Miejcie mnie w swej opiece, troskliwi bliscy i dalsi sprzymierzeńcy… Ps. To prostokątne ustrojstwo z czarnymi klawiszami nie jest niestety mym sprzymierzeńcem, nawet chłodnym znajomym... Dlatego wszystko co staje się naszym wspólnym udziałem, proszę traktować na zasadzie życiowego przeciągania liny. Sama nie mogę uwierzyć, że tak oto tu jestem...

Skomentuj

Wprowadź swoje dane lub kliknij jedną z tych ikon, aby się zalogować:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: