Zaczekałam się pod starym dębem Myśląc, że gdy w potrzebie będę To czekanie będzie łatwiejsze Jak pisane naprędce wiersze.
Zaczekałam się na marzenia Zestarzałam się a ich wciąż nie ma Wieją wiatry i łamią gałęzie A co ze mną, co teraz będzie?
Zaczekałam się na miłość wielką Na spotkanie z czułą gawendą, Miałam szczęścia się uczyć na pamięć Ale jak mam się uczyć, gdy zamieć Która zamraża wszystko I pamięć
Zaczekałam się na dni słoneczne Takie bardzo do życia konieczne Takie pierwsze jak drżące powietrze I na wiersze, zaczekałam się jeszcze…
Zaczekałam się, choć byłam blisko Tuż za rogiem widziałam to wszystko I czekałam i byłam spragniona Umierałam, nauczyłam się konać.
Zaczekałam się na dobrych ludzi Którzy mając mnie wreszcie obudzić Wciąż błądzili w labiryncie swych marzeń, Zaczekanie, nie było im w parze…
O sobie…
O sobie najtrudniej powiedzieć…
Z zamiłowania i wyboru pedagog, terapeuta, resocjalizator i skrobacz papieru oraz nałogowy student.
Uwielbiam edukację własną i tę, którą podaję innym!
Odkąd pamiętam pisałam, zawsze wyłącznie to, co stanowiło dla mnie ogromną wartość, to, przy czym nie byłam w stanie utrzymać równowagi, co powodowało, iż unoszę się nad powierzchnią i to, co wbijało mnie w najgłębsze otchłanie niebytu…
Pisanie to nieodzowny konglomerat trzydziestoletniego długopisu, papieru, tego z kategorii serdecznych, i mojej osoby…
Za kilka tygodni zostanie wydany mój pierwszy tomik poezji noszący tytuł: Codzienności dziennik intymny, jestem niezmiernie podekscytowana i wzruszona jednocześnie. Coś co do tej pory zalegało w szufladzie mego życia zarówno w przenośni jak i rzeczywistości pojawi się na nowo w przestrzeni publicznej, uzyska światło i tchnienie o którym wcześniej tylko marzyłam...
Jeśli czytają to moi Znajomi, Przyjaciele to, od co najmniej trzydziestu sekund przecierają oczy ze zdumienia.
Ja wieczny opozycjonista informatyczny, traktujący komputer wyłącznie, jako maszynę do pisania, ja Anna tworzę własnego bloga…
Miejcie mnie w swej opiece, troskliwi bliscy i dalsi sprzymierzeńcy…
Ps.
To prostokątne ustrojstwo z czarnymi klawiszami nie jest niestety mym sprzymierzeńcem, nawet chłodnym znajomym...
Dlatego wszystko co staje się naszym wspólnym udziałem, proszę traktować na zasadzie życiowego przeciągania liny.
Sama nie mogę uwierzyć, że tak oto tu jestem...
View more posts
Codzienności dziennik intymny... 