Bilet do nieba…

I znowu jesteś i czuwasz,
Układasz znaki wśród burzy,
Choć cała ziemia się trzęsie,
Ty nie dasz niczego zburzyć!

Podpierasz wiarę, choć krzywa
Dokładasz ziarenka piasku,
A kiedy odwagi ubywa,
Malujesz słońce, choć nastrój…
Pochmurny, mocno deszczowy,
Odbiera to, co zostało,
Ten bilet dwuosobowy,
Daje nadzieję na  stałość!

Krzyczysz, gdy oddech zbyt słaby,
Pion utrzymujesz w poziomie,
I karmisz swą serdecznością,
I troski przygarniasz jak swoje!

Jesteś miłosną latarnią,
Prowadzisz zawsze do domu,
Twe ręce czułość rozdają,
I jesteś i zawsze chcesz pomóc.

Na próżno szukać kryształu,
Co blask słoneczny rozmienia,
Jesteś stałością, niestałą,
Jesteś, choć przecież Cię nie ma…

Opublikowane przez annadruszcz

O sobie… O sobie najtrudniej powiedzieć… Z zamiłowania i wyboru pedagog, terapeuta, resocjalizator i skrobacz papieru oraz nałogowy student. Uwielbiam edukację własną i tę, którą podaję innym! Odkąd pamiętam pisałam, zawsze wyłącznie to, co stanowiło dla mnie ogromną wartość, to, przy czym nie byłam w stanie utrzymać równowagi, co powodowało, iż unoszę się nad powierzchnią i to, co wbijało mnie w najgłębsze otchłanie niebytu… Pisanie to nieodzowny konglomerat trzydziestoletniego długopisu, papieru, tego z kategorii serdecznych, i mojej osoby… Za kilka tygodni zostanie wydany mój pierwszy tomik poezji noszący tytuł: Codzienności dziennik intymny, jestem niezmiernie podekscytowana i wzruszona jednocześnie. Coś co do tej pory zalegało w szufladzie mego życia zarówno w przenośni jak i rzeczywistości pojawi się na nowo w przestrzeni publicznej, uzyska światło i tchnienie o którym wcześniej tylko marzyłam... Jeśli czytają to moi Znajomi, Przyjaciele to, od co najmniej trzydziestu sekund przecierają oczy ze zdumienia. Ja wieczny opozycjonista informatyczny, traktujący komputer wyłącznie, jako maszynę do pisania, ja Anna tworzę własnego bloga… Miejcie mnie w swej opiece, troskliwi bliscy i dalsi sprzymierzeńcy… Ps. To prostokątne ustrojstwo z czarnymi klawiszami nie jest niestety mym sprzymierzeńcem, nawet chłodnym znajomym... Dlatego wszystko co staje się naszym wspólnym udziałem, proszę traktować na zasadzie życiowego przeciągania liny. Sama nie mogę uwierzyć, że tak oto tu jestem...

Skomentuj

Wprowadź swoje dane lub kliknij jedną z tych ikon, aby się zalogować:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: