Pytania z jedenastego listopada…

A niepodległy, to jest, kto?
A niepodległość, co oznacza?
Czy wolny niepodległy jest?
Czy zniewolenie czasem wraca?

Kiedy pytania zimne są?
A kiedy tulą serca pustkę?
Ktoś chce być wolnym, ale Kto?
Czy do wolności ma przepustkę?

W błagalnym geście, widzę dłonie,
Wiszą sztandary, mnóstwo flag
I zimne flesze w zimnym lustrze,
I to pytanie kto i jak ?

Ten niepodległy ważny wielce,
Unosi się w lawinie braw,
A ten podległy zranił ręce,
Temu małemu krwi już brak…

A w niepodległym dzieci mrą,
Kobiety umierają w chwale,
Czy można niepodległym być…?
Gdy Ich nie można wciąż ocalić?

Jak długo moje ważne jest,
A twoje prochem jest na wietrze,
Tak długo krwawi, mówi dość,
Na zgliszczach nie wyrośnie serce…

Opublikowane przez annadruszcz

O sobie… O sobie najtrudniej powiedzieć… Z zamiłowania i wyboru pedagog, terapeuta, resocjalizator i skrobacz papieru oraz nałogowy student. Uwielbiam edukację własną i tę, którą podaję innym! Odkąd pamiętam pisałam, zawsze wyłącznie to, co stanowiło dla mnie ogromną wartość, to, przy czym nie byłam w stanie utrzymać równowagi, co powodowało, iż unoszę się nad powierzchnią i to, co wbijało mnie w najgłębsze otchłanie niebytu… Pisanie to nieodzowny konglomerat trzydziestoletniego długopisu, papieru, tego z kategorii serdecznych, i mojej osoby… Za kilka tygodni zostanie wydany mój pierwszy tomik poezji noszący tytuł: Codzienności dziennik intymny, jestem niezmiernie podekscytowana i wzruszona jednocześnie. Coś co do tej pory zalegało w szufladzie mego życia zarówno w przenośni jak i rzeczywistości pojawi się na nowo w przestrzeni publicznej, uzyska światło i tchnienie o którym wcześniej tylko marzyłam... Jeśli czytają to moi Znajomi, Przyjaciele to, od co najmniej trzydziestu sekund przecierają oczy ze zdumienia. Ja wieczny opozycjonista informatyczny, traktujący komputer wyłącznie, jako maszynę do pisania, ja Anna tworzę własnego bloga… Miejcie mnie w swej opiece, troskliwi bliscy i dalsi sprzymierzeńcy… Ps. To prostokątne ustrojstwo z czarnymi klawiszami nie jest niestety mym sprzymierzeńcem, nawet chłodnym znajomym... Dlatego wszystko co staje się naszym wspólnym udziałem, proszę traktować na zasadzie życiowego przeciągania liny. Sama nie mogę uwierzyć, że tak oto tu jestem...

Skomentuj

Wprowadź swoje dane lub kliknij jedną z tych ikon, aby się zalogować:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: